Zaterdag 2 mei

Het is stil in het hostel. Twee gasten zijn vroeg vertrokken, Hiro, de eigenaar is nergens te bekennen en een derde gast zit buiten een sigaretje te roken. Ik heb gisteren een ontbijtje gekocht bij de supermarkt, gelijk met mijn diner. Bij het ontbijt alle felicitaties op Facebook en op dit blog eens bekeken. Zo leuk! Het doet enorm goed dat zoveel mensen met me meegeleefd hebben. Iedereen heeft het over prestatie.. Maar dat is vooraf nooit het doel geweest. Dat ik er gaandeweg een sport van heb gemaakt grote afstanden per dag te lopen, neemt niet weg dat het doel niet het rondje was. Het onderweg zijn was belangrijker dan het doel. En onderweg mijn koppie weer helder en scherp krijgen. De afgelopen weken zijn heel goed voor mij geweest. Ben ik nu een ander mens? Nee hoor. Flippie is gewoon weer de oude Flip. Met al zijn goede en slechte eigenschappen. Het belangrijkste, ik zit weer redelijk goed in mijn velletje en kan de toekomst weer lachend tegemoet zien! Geen grootse plannen om zaken serieus te gaan veranderen. Ik heb een leuke baan, leuke hobby, woon op een schitterende lokatie en doe bijna alles waar ik zin in heb. Ik ben wel van plan die verdwenen kilo's niet meer aan te laten zwellen en daar zit voor deze bourgondiër uitdaging genoeg in voor de komende tijd. Met het huidige gewicht (en zonder de 15kg op mijn rug...) voel ik me ook zoveel beter. Dus reden temeer hier de komende tijd bewust mee aan de slag te gaan.

Toen ik het hostel uitliep, twijfelde ik nog om even terug te gaan naar tempel 1 of direct naar de trein te lopen. Toch nog maar een keer linksaf, even afscheid nemen bij Ryozenji. Gisteravond was de tempel al verlaten. Eenmaal in de tempel besef ik dat ik nog een boek wilde hebben om m'n papiertjes die ik bij iedere tempel heb gekregen in te verzamelen.. In het stempelburo dit boek gehaald. Wat bleek, ik kreeg ook hier nog een laatste stempel op mijn rol! In de linker bovenhoek van de afbeelding van Kobo Daishi. Maar goed dat ik nog even terug gegaan ben... Daarna naar de trein. Zodra ik op het station kom, staat de trein naar Tokushima al te wachten. Ik vraag de conducteur of ik bij hem een kaartje kan kopen. Dat kan.. De hele reis de conducteur niet meer gezien. In Tokushima schiet ik de conducteur weer aan, hij zwaait met een goedkeurend knikje... Mijn laatste osettai...

Ik loop de hele ochtend al te twijfelen. Ga ik zondag naar Koyasan of vandaag.
De verbinding naar Koyasan vanuit deze stad is best goed geregeld. Andere optie is weer terug met de boot zoals ik ook heen gekomen ben. Ik besluit eens te informeren of het vandaag allemaal gaat lukken qua tijd. Uiteindelijk zat ik om 9 uur in de bus naar Osaka en om 12 uur in de trein naar Koyasan. Om een uur of half twee was ik op de plaats van bestemming, alwaar ik vandaag exact 6 weken geleden ook stond. Ik ga Kobo thuis afleveren en m'n laatste stempel halen. Ik neem de bus naar "verkeerde kant" van de stad, en loop de hele route van wel 3,5km, terug. Hiermee toch nog alle hoogte punten kunnen bezichtigen die ik de eerste keer gemist heb. Niet overal naar binnen gegaan want er stonden regelmatig enorme wachtrijen. Halverwege bij een informatie bureau maar eens gevraagd of het toch niet mogelijk is om hier op de berg te overnachten. Helaas.... Alle accomodaties zitten vol. Het onderkomen in Wakayama laten bellen om door te geven dat ik pas laat in kan checken en dat blijkt geen probleem te zijn zolang het maar voor 23.00 uur is. Daarna de stempel halen. Nu echt de aller, allerlaatste. Best een emotioneel momentje en inderdaad ik hield het weer eens een keer niet droog... Wat dat betreft zal ik altijd een emotionele klojo blijven. Maar een ding moge duidelijk zijn, het waren geen tranen van verdriet... Daarna Kobo thuis afgeleverd en na een bak noodles genuttigd te hebben terug naar het station. Hier ontmoet ik een goed alternatief voor de (begrijpelijk) afwezige Ron, Andre en Herman. Ivan, een jongen uit Hong Kong. Gezellige vent van 26 jaar die toevallig ook naar Wakayama gaat en graag een biertje drinkt en ook nog van lekker eten houdt. Daarnaast ging hij niet alleen naar Wakayama maar ook nog eens naar hetzelfde onderkomen als ik! Guesthouse Saika waar ik mijn eerste nacht in Japan ook vertoefd heb. Dat kwam goed uit... Vanaf het station in Wakayama komen we langs het BBQ restaurant waar ik ook de eerste avond gegeten heb. Dat moeten we vanavond nog maar eens een keertje over doen. De dames wisten nog wie ik was en daarmee was het direct weer super gezellig. Naast mij zit een stel dat graag mijn stempelboek wil zien. Ik laat hun zien dat ik een rol heb in plaats van een boek. Dat mens wordt me daar een partij enthousiast!! De rol moet uitgepakt worden en er worden meerdere foto's gemaakt. Een van de serveersters, degene die op dag één Nijntje tekende toen ze hoorde dat ik uit Holland kwam, heb ik mijn laatste klompje gegeven. Wederom een vrouw super gelukkig gemaakt. Net voor elf uur ingecheckt in het guesthouse. Vanavond een andere kamer dan de laatste keer. Deze keer gezellig met z'n tienen in een knus kamertje...en daarna nog even samen met Ivan een barretje opgezocht. De eigenaar van de bar wilde graag weten wat ons naar Wakayama bracht. Toen hij begreep dat ik de Shikoku trail gelopen had werden alle mensen aan de bar luidkeels ingelicht dat zich een Henro San in de zaak bevond. Volop bewonderende geluiden en ik was plotsklaps het middelpunt van alle aandacht. Kreeg wat shotjes voorgeschoteld en er werden tientallen vragen op me afgevuurd. Zo grappig. Om een uur of twee werd het tijd voor een Japans broodje shoarma, oftewel een lekkere bak noodles. Al met al vandaag niet echt bezig geweest met mijn goede voornemen om te zorgen dat ik op dit gewicht blijf.... maar wel een prachtige dag geweest!!