Donderdag 7 mei
Door: Philip
Blijf op de hoogte en volg Philip
07 Mei 2015 | Japan, Osaka
De laatste dag Osaka! Deze ochtend eerst m'n rugzak, niet de emotionele rugzak maar dat veel te zware kreng (gevuld met onder andere tent die ik nooit gebruikt heb) die ik uiteindelijk heel Shikoku heb rondgesjouwd, maar eens leeggehaald en heel veel dingen weggegooid die niet meer mee naar huis hoeven. Laatste keer de was gedaan en rond het middaguur op pad gegaan. Vandaag staat het grootste zee aquarium ter wereld op het programma. Hiervoor met de metro naar de cruise terminal bij de haven. Als ik het station uitloop zie ik een enorm reuzenrad. Wat een apparaat! Er staat een bordje bij dat dit de grootste ter wereld is. Dan móét je wel een kaartje kopen.. Dus ook deze nog meegepikt. Ik kreeg een volledig doorzichtige cabine. Nu heb ik geen hoogtevrees maar dit was toch wel, laten we zeggen, een aparte belevenis. Je moet daar bovenin ook zeker niet gaan verzinnen wat er mis kan gaan als er bijvoorbeeld een aardbeving zou plaatsvinden...
Daarna het aquarium. Wouw! Wat gaaf. Bevers niet alleen in de Biesbosch maar ook in Osaka. En die beestjes waren op jacht naar hun voedsel, een school visjes. Ik heb wel een half uur staan genieten van dit spektakel. Verder haaien, roggen, zeehonden, pinguïns, er kwam geen einde aan. En het grootste aquarium was groot!! Enorm! Na het zeeaquarium, op aangeven van een medewerkster van het hotel, richting het expo '70 park getogen. Ik moest daar wel voor naar de andere kant van Osaka. Na twee keer overstappen (laatste trein was een monorail) en een klein uurtje verder sta ik voor een gesloten hek.... Normaal is het park op woensdag gesloten maar omdat gisteren nog een feestdag was hebben die Jappen besloten om deze keer de donderdag vrij te nemen. Ik vind het van de zotten... Dus weer terug de monorail in en daarna door richting Namba Station voor het diner. Gisteren heb ik mijn petje laten liggen in het restaurant dus maar eens kijken of ik die nog terug kan krijgen... Dat werd weer een uurtje zoeken naar het restaurant maar het leverde uiteindelijk wel een petje op... En dat petje is al zo vaak mee geweest op vakantie (gekocht tijdens de kano trip in Zweden in, ik denk 2005...) In ieder geval lang geleden en dat maakt dat hij nu echt nog wel een keer mee naar huis mag..
Uiteindelijk bij toeval in een Italiaans restaurant beland voor het galgenmaal. Ik dacht even dat ik in Sesamstraat terecht was gekomen, restaurant Pino... De Japanse versie van de Zweedse kok achter de bar in de keuken en het koekjesmonster, in dit geval gek op koekjes maar wel op de prachtige Italiaanse gerechten, zat hier te gast.. Moi... Flesje wijn erbij en smullen maar... Ehhhh, echt smullen! Wat een feest!! Een echt galgenmaal!! Wat heb ik zitten genieten. Alweer!! Serrano ham, vers gesneden, een selectie van drie warme gerechten. Iets met vis, een met champions en warme ham. Knoflookbrood erbij zodat de medepassagiers me morgen hopelijk veel ruimte in het vliegtuig gunnen.... Een pizza met truffel en een steak met een selectie van paddestoelen. Het geheel afgeblust met een dessert dat zijn weerga niet kon.. Zelfs de koffie was echt top en die werd nog beter met dat glas Amaretto ernaast. Ook goed gezelschap was aanwezig in de vorm van twee dames van 31 en 34 die mij 35 jaar oud hebben geschat. Ik voelde me wéér als een god in...jawel, Japan!! Inmiddels ben ik weer terug in hotel Toyo. Voor ik naar mijn "suite" ga nog "even" dit verslag afronden, onder het genot van een laatste biertje. Ik lees net de laatste reacties en begin zachtjes aan te beseffen dat het echt gebeurd is. De meest indrukwekkende reis ooit voor mij, komt aan z'n eind. Wat is het bijzonder geweest! Wat heb ik veel meegemaakt en aan de andere kant wat ben ik vaak alleen geweest. En geloof het of niet ik heb ervan genoten. Ongelooflijk! Als ik het van te voren had geweten had ik er misschien niet aan begonnen, maar wat ben ik blij dat ik het niet geweten heb. Het is zo gaaf en goed voor mij geweest! Wat heb ik een prachtige beelden op m'n netvlies en gelukkig ook op foto voor het geval ik ooit dement raak.... Japan is geen ander land, het is een andere planeet. De cultuur met de slippers, de badhuizen, het eten, alles onder controle, geen trein of metro die te laat aan komt of vertrekt, aan het begin van de dag oefenen met de collega's om netjes te buigen bij de klant, de chauffeurs met handschoenen, het respect van de mensen, jong en oud, naar elkaar toe. De positieve reacties als men hoort dat je uit Nederland komt. Wat had ik zonder de hulp van de Japanners moeten beginnen. Denk alleen al aan al de overnachtingen die voor mij geboekt zijn. Echt heel veel leuke en lieve mensen ontmoet. Aan de andere kant helaas waarschijnlijk geen vriendschappen voor het leven zoals wel het geval was vorig jaar tijdens de Camino. Ook Japans. Niet te veel van je emoties delen. Niet te close worden. Makimoto San had zeker een vriend voor het leven kunnen zijn maar hem heb ik laten gaan omdat ik op eigen benen deze tocht wilde voortzetten. Op eigen benen mijn weg vinden in Japan. En die benen ben ik ook wel een klein bedankje verschuldigd. Bedankje... Laat "je" maar weg. En niet alleen m'n benen maar m'n hele lijf. Ik heb echt veel gevraagd van iedere pees en spier. En zonder noemenswaardige problemen heb ik in 36 dagen lopen ongeveer 1300 km afgelegd. De mooiste dag... Mount Tenga en Mount Ishizuchi. De indrukwekkendste, het vredespark in Hiroshima. De zwaarste... Vrijdag 10 april. De dag dat het stortregende. En verder... Alle dagen zijn goed voor me geweest. Cijfers heb ik één keer opgeschreven. En de cijfers varieerden daarna per dag. Meestal dikke voldoendes. Soms dwaalden mijn gedachten toch weer naar een negatief verleden (neemt niet weg dat er gelukkig ook een positief verleden is..) en daarmee werden het soms de mindere dagen. Maar vaak werden dit ook weer leerzame dagen. Ik heb zeker een "rugzak" kunnen reorganiseren en ik ben weer klaar voor het normale leven. Sterker nog, ik heb er echt weer zin in. Ik heb de afgelopen weken wel gemerkt dat ik van heel diep gekomen ben. Dat zie je pas als je achterom kijkt als je uit het dal omhoog klimt. Is het leven nu een 10 waard? Dan zou er niets meer te verbeteren zijn, en dat is gelukkig niet het geval. Maar ik zit weer goed in mijn vel en daar ben ik zooo blij mee....
Nu nog even slapen en morgen naar huis en naar alle mensen die me de afgelopen weken en maanden zo gesteund hebben. Alle reacties en likes op Face Book en op dit blog hebben me ook zo'n goed gedaan. Het blog schrijven ging best veel tijd in zitten maar was ook iedere letter waard. Het is inmiddels al 5159 keer bekeken. Meer dan 100 keer per dag! Ga ik ooit nog terug naar Shikoku? De wereld heeft gelukkig nog heel veel meer te bieden. But... never say never.....
Daarna het aquarium. Wouw! Wat gaaf. Bevers niet alleen in de Biesbosch maar ook in Osaka. En die beestjes waren op jacht naar hun voedsel, een school visjes. Ik heb wel een half uur staan genieten van dit spektakel. Verder haaien, roggen, zeehonden, pinguïns, er kwam geen einde aan. En het grootste aquarium was groot!! Enorm! Na het zeeaquarium, op aangeven van een medewerkster van het hotel, richting het expo '70 park getogen. Ik moest daar wel voor naar de andere kant van Osaka. Na twee keer overstappen (laatste trein was een monorail) en een klein uurtje verder sta ik voor een gesloten hek.... Normaal is het park op woensdag gesloten maar omdat gisteren nog een feestdag was hebben die Jappen besloten om deze keer de donderdag vrij te nemen. Ik vind het van de zotten... Dus weer terug de monorail in en daarna door richting Namba Station voor het diner. Gisteren heb ik mijn petje laten liggen in het restaurant dus maar eens kijken of ik die nog terug kan krijgen... Dat werd weer een uurtje zoeken naar het restaurant maar het leverde uiteindelijk wel een petje op... En dat petje is al zo vaak mee geweest op vakantie (gekocht tijdens de kano trip in Zweden in, ik denk 2005...) In ieder geval lang geleden en dat maakt dat hij nu echt nog wel een keer mee naar huis mag..
Uiteindelijk bij toeval in een Italiaans restaurant beland voor het galgenmaal. Ik dacht even dat ik in Sesamstraat terecht was gekomen, restaurant Pino... De Japanse versie van de Zweedse kok achter de bar in de keuken en het koekjesmonster, in dit geval gek op koekjes maar wel op de prachtige Italiaanse gerechten, zat hier te gast.. Moi... Flesje wijn erbij en smullen maar... Ehhhh, echt smullen! Wat een feest!! Een echt galgenmaal!! Wat heb ik zitten genieten. Alweer!! Serrano ham, vers gesneden, een selectie van drie warme gerechten. Iets met vis, een met champions en warme ham. Knoflookbrood erbij zodat de medepassagiers me morgen hopelijk veel ruimte in het vliegtuig gunnen.... Een pizza met truffel en een steak met een selectie van paddestoelen. Het geheel afgeblust met een dessert dat zijn weerga niet kon.. Zelfs de koffie was echt top en die werd nog beter met dat glas Amaretto ernaast. Ook goed gezelschap was aanwezig in de vorm van twee dames van 31 en 34 die mij 35 jaar oud hebben geschat. Ik voelde me wéér als een god in...jawel, Japan!! Inmiddels ben ik weer terug in hotel Toyo. Voor ik naar mijn "suite" ga nog "even" dit verslag afronden, onder het genot van een laatste biertje. Ik lees net de laatste reacties en begin zachtjes aan te beseffen dat het echt gebeurd is. De meest indrukwekkende reis ooit voor mij, komt aan z'n eind. Wat is het bijzonder geweest! Wat heb ik veel meegemaakt en aan de andere kant wat ben ik vaak alleen geweest. En geloof het of niet ik heb ervan genoten. Ongelooflijk! Als ik het van te voren had geweten had ik er misschien niet aan begonnen, maar wat ben ik blij dat ik het niet geweten heb. Het is zo gaaf en goed voor mij geweest! Wat heb ik een prachtige beelden op m'n netvlies en gelukkig ook op foto voor het geval ik ooit dement raak.... Japan is geen ander land, het is een andere planeet. De cultuur met de slippers, de badhuizen, het eten, alles onder controle, geen trein of metro die te laat aan komt of vertrekt, aan het begin van de dag oefenen met de collega's om netjes te buigen bij de klant, de chauffeurs met handschoenen, het respect van de mensen, jong en oud, naar elkaar toe. De positieve reacties als men hoort dat je uit Nederland komt. Wat had ik zonder de hulp van de Japanners moeten beginnen. Denk alleen al aan al de overnachtingen die voor mij geboekt zijn. Echt heel veel leuke en lieve mensen ontmoet. Aan de andere kant helaas waarschijnlijk geen vriendschappen voor het leven zoals wel het geval was vorig jaar tijdens de Camino. Ook Japans. Niet te veel van je emoties delen. Niet te close worden. Makimoto San had zeker een vriend voor het leven kunnen zijn maar hem heb ik laten gaan omdat ik op eigen benen deze tocht wilde voortzetten. Op eigen benen mijn weg vinden in Japan. En die benen ben ik ook wel een klein bedankje verschuldigd. Bedankje... Laat "je" maar weg. En niet alleen m'n benen maar m'n hele lijf. Ik heb echt veel gevraagd van iedere pees en spier. En zonder noemenswaardige problemen heb ik in 36 dagen lopen ongeveer 1300 km afgelegd. De mooiste dag... Mount Tenga en Mount Ishizuchi. De indrukwekkendste, het vredespark in Hiroshima. De zwaarste... Vrijdag 10 april. De dag dat het stortregende. En verder... Alle dagen zijn goed voor me geweest. Cijfers heb ik één keer opgeschreven. En de cijfers varieerden daarna per dag. Meestal dikke voldoendes. Soms dwaalden mijn gedachten toch weer naar een negatief verleden (neemt niet weg dat er gelukkig ook een positief verleden is..) en daarmee werden het soms de mindere dagen. Maar vaak werden dit ook weer leerzame dagen. Ik heb zeker een "rugzak" kunnen reorganiseren en ik ben weer klaar voor het normale leven. Sterker nog, ik heb er echt weer zin in. Ik heb de afgelopen weken wel gemerkt dat ik van heel diep gekomen ben. Dat zie je pas als je achterom kijkt als je uit het dal omhoog klimt. Is het leven nu een 10 waard? Dan zou er niets meer te verbeteren zijn, en dat is gelukkig niet het geval. Maar ik zit weer goed in mijn vel en daar ben ik zooo blij mee....
Nu nog even slapen en morgen naar huis en naar alle mensen die me de afgelopen weken en maanden zo gesteund hebben. Alle reacties en likes op Face Book en op dit blog hebben me ook zo'n goed gedaan. Het blog schrijven ging best veel tijd in zitten maar was ook iedere letter waard. Het is inmiddels al 5159 keer bekeken. Meer dan 100 keer per dag! Ga ik ooit nog terug naar Shikoku? De wereld heeft gelukkig nog heel veel meer te bieden. But... never say never.....
-
07 Mei 2015 - 16:53
Kees Joosten:
Ontzettend mooi geschreven, sentimentele ouwe zak! Ik krijg er bijna tranen van in mijn balzak! Iedereen is denk ik blij je morgen (of een dagje later) weer in levende lijve te mogen aanschouwen. Op naar een nieuw avontuur.
Maarre... (als taalpurist) in de grootste reuzenrat van de wereld gezeten??? Wat moet ik mij daarbij voorstellen? -
07 Mei 2015 - 16:55
Kees Joosten:
In ken wel het verhaal van Jona in de Walvis, Maar nog niet die van Philip in de Reuzenrat! -
07 Mei 2015 - 17:00
Philip Den Ouden:
LOL... Goed lezen Kees, er staat echt reuzenrad... -
07 Mei 2015 - 19:17
Ron:
Mooi slotverhaal geworden. Kan me voorstellen dat Italiaans eten erg lekker kan zijn na 7 weken sushi. Al vinden ze dat bij mij thuis van niet, die willen elke dag naar de all you can eat Sushi toko. Maar Vicky en Ferry willen er geen 1300 km voor lopen, nog geen 1300 meter, vrees ik.
1300 km lopen is echt een grootse prestatie en of het nu een Japans rad of rat is geweest, zaterdag gaan we er bij Kees menig biertje op drinken. Tot zaterdag. -
07 Mei 2015 - 19:50
Elly:
Goed om te lezen dat je zo positief uit Japan vertrekt! Ik hoop voor je dat je dat goede gevoel heel lang vast kan houden! Ganbatte ne! -
07 Mei 2015 - 20:08
Francois-san:
Hoi Philip,
Mooie afsluitende woorden van een mooie reis.
Ons Michelle had een zelfde gevoel in haar woorden gelegd toen ze uit Canada kwam.
Tot snel. -
07 Mei 2015 - 20:59
Ave:
Wat heb je de laatste dag nog veel ondernomen.
En veel indrukken opgedaan.
Je hebt van je laatste blog een mooie samenvatting van je reis en je doel gemaakt.
Het doel was misschien niet de bedoeling maar je hebt het bereikt
Hopelijk kun je thuis en op je werk dat gevoel vast houden.
Nogmaals een goede reis.
Liefs Ave
-
08 Mei 2015 - 01:00
Willem:
Philip,
Bedankt voor je mooie verhalen en foto's, dat je mij/ons een blik gunde zo meekijkend over je schouder op deze prachtige reis, ook over je openhartige houding respect daarvoor.
Ik hoop je gauw weer eens te zien en te horen onder het genot van een biertje met wat MP vrienden.
Gr. Willem de Smit -
08 Mei 2015 - 01:10
Linda:
Jij ook bedankt voor al je openheid en je prachtige verslagen,wat een mooie ervaring heb jij weer in je bagage zitten,diep respect.
Groetjes.
-
08 Mei 2015 - 11:36
Ingrid & Joop:
Hoi "kleine" broer,
Allereerst bedank dat je ons hebt uitgenodigd om deze schitterende reis virtueel met je mee te maken.
Wij hebben er echt van genoten.
Je hebt gelijk als je zegt dat het leven waard is om geleefd te worden. Er zijn zoveel prachtige dingen om ons heen. Helaas hebben wij mensen, als het gaat om schoonheid maar een heel korte spanningsboog.
Een in bloei staande Japanse Kers is prachtig om te zien. Maar, na drie dagen en +100 km lopen vallen ze niet meer op.
Vrienden, familie en collega's beschouwen we vaak als "gewoon". Jij bent er ondertussen achter dat je zonder hen heel erg eenzaam kunt zijn.
Is je emotionele rugzak nu echt een stuk leger? Daar geloven wij niets van. Wel denken we dat de negatieve inhoud voor een groot deel plaats heeft moeten maken voor een positieve inhoud.
Dat neem je óók de rest van je leven mee.
Concentreer je op het positieve als je straks weer in de waan van alledag belandt.
Het zijn toch vaak de kleine dingen die het doen -
08 Mei 2015 - 15:19
Carla:
Wat een mooi, emotioneel laatste verslag Philip. Ik heb dan wel geen balzak zoals Kees (Joosten), maar wel een keel en daar kwam een behoorlijke brok in te zitten toen ik dit laatste verslag las.
Wat heb je ons laten meegenieten van alles wat je hebt meegemaakt en je hebt Japan daardoor ook een stukje dichterbij laten komen. Dat is het mooie van reizen, al die verschillende culturen en gebruiken, waardoor je eigen leven alleen maar "rijker" wordt.
Nu weer je "normale" leventje oppakken, zal de eerste tijd vast even wennen zijn, maar denk dat er toch alweer een volgende expeditie in je hoofd zit te borrelen..............
Bedankt en tot heel snel, Carla -
08 Mei 2015 - 23:55
Michelle Van De Ven:
Wat een prachtig laatste verslag joh.....Echt een waardevolle reis geweest...wát een ervaring! Fijn om te lezen dat het je enorm goed heeft gedaan!
Goede reis en hopelijk tot heel gauw.....(bij Asuka)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
